Dixie Dixon

Elk weekend om zes uur in de ochtend begaf de verlegen, blondharige Dixie Dixon zich naar het schoolterrein met haar volledig handmatige Nikon FG in de hand om foto’s van de Little League te maken. Ze was de hele dag bezig met opnamen maken. Er ontstond grote chaos als kinderen willekeurig van positie in de rij wisselden. Het stelde niet veel voor als baantje, maar voor een stil meisje uit Texas op de middelbare school was $ 10 per uur een echt vermogen. Dixie vond het geweldig. Zo geweldig, dat ze er later haar beroep van maakte.

Dixie’s camera gaf haar het kunstmatige vertrouwen dat ze nodig had bij elk feestje, sociaal gebeuren en sportevenement. Het gaf haar leven zin. Op een dag in 2003, kregen de Klein High School Bearkats flink klop. De band ontbrak het aan enthousiasme. De cheerleaders waren lusteloos. Volgens de regels van de fotojournalistiek zou Dixie het moment moeten vastleggen zoals dat zich aan haar presenteerde, maar toen sloeg de inspiratie toe.

"Ik wist ze allemaal enthousiast te krijgen", herinnert Dixon zich. "Ik zei ‘ik wil graag dat jullie allemaal zo hard mogelijk gaan juichen!’ Dat deden ze en ik legde het moment vat. Ik creëerde dat moment, net zoals ik nu doe in de modewereld. Mijn foto werd gebruikt als omslag voor het jaarboek. Ik denk dat dat het moment was waarop ik besloot professioneel fotograaf te worden."

Dixon ging naar college, waar ze bedrijfskunde als hoofdvak en kunst als bijvak had. Ze voorzag in haar levensonderhoud door elke klus voor fotoassistenten aan te nemen die ze kon vinden, met inbegrip van het helpen van een trouwfotograaf. Op een dag googelde ze in een opwelling de term "studie voor modefotografie in het buitenland" en dat leidde er al spoedig toe dat zij een studie ging volgen bij fotografen van wereldklasse in Londen. Modefotografie sprak tot Dixon’s verbeelding en werd haar roeping. Zij keerde naar huis terug, stopte met de trouwfotografie en besteedde, terwijl ze nog steeds student was, het daaropvolgende jaar aan alle mogelijke actviteiten voor het cultiveren van een bedrijf in de modefotografie.

"Ik wist wat ik wilde en was bereid daar alles voor te doen."

Toen Dixon van school kwam had ze $ 10.000 op haar naam staan. Ze investeerde in een Nikon D70s digitale camera en begon met het fotograferen van portretten die al snel uitgroeiden tot "high-end portretten". Klanten begonnen haar te vragen om "die modelook" te creëren voor hun trouw- en bruidsfoto’s, en waren bereid daarvoor te betalen. Maar, in tegenstelling tot vele jonge fotografen, plaatste Dixon geen voorbeelden van al haar werk online. ZIj wist precies waar zij naartoe wilde, en plaatste alleen opnamen online waarmee zij zich als bonafide modefotograaf kon presenteren. "De sleutel tot het verkrijgen van toegang tot de niche waarnaar je zoekt" zei ze, "is alleen het type werk te laten zien dat je wilt doen."

Nadat zij zich een jaar lang als modefotograaf had gepresenteerd, gebeurde er iets grappigs: mensen begonnen Dixon in te huren voor het maken van modeopnamen. Zij projecteerde wat zij wilde en vervolgens nam de wet van de aantrekkingskracht het over. Al spoedig verkeerde zij in een positie dat zij alleen de klussen kon aannemen die zij echt wilde doen. Sindsdien is er geen einde gekomen aan haar opkomst als internationale beroemdheid in de fotowereld.

Interessant genoeg, beschouwt Dixon haar keuze van uitrusting, met inbegrip van haar opslag, als cruciaal onderdeel van haar pad naar succes. Net als veel andere creatieve professionals kreeg ze in een vroeg stadium te maken met een ramp die ze sindsdien met zorg heeft weten te vermijden. Tijdens dat eerste vormende jaar van haar carrière had zij al haar werk opgeslagen op een conventionele harddrive voor consumenten, die de geest gaf. In een oogwenk was werk van een heel jaar verdwenen, en er was geen back-up. Dixon leerde haar lesje wat betreft het maken van kopieën van haar gegevens, maar pas nadat enkele andere drives defect waren geraakt kwam zij tot de ontdekking dat het gebruik van gewone opslag uiteindelijk alleen maar tot rampen kan leiden.

"Ik gebruikte heel veel andere drives voordat ik SanDisk Professional en SanDisk vond, en die waren allemaal te traag of onbetrouwbaar", zegt zij. "Drives van SanDisk Professional boden me uiteindelijk gemoedsrust omdat ze altijd over de beste harddrives beschikken en ik erop kon vertrouwen dat mijn opnamen veilig waren. Ik vind het ook geweldig dat ze bijzonder stijlvol zijn, omdat het creëren van een ervaring voor de klant op de set een belangrijk onderdeel vormt van commercieel fotowerk. Als ik arriveer met deze MacBook Pro en twee SanDisk Professional G-DRIVE SSD's ziet dat er echt professioneel en gestroomlijnd uit. Dat maakt indruk op de klant. Hoe professioneler je productie eruitziet, des te meer ze in je visie geloven en des te meer ze in je talent zullen investeren."

Als ze aan het werk is, maakt Dixon opnamen op SanDisk XQD-kaarten of rechtstreeks op de computer, maar vervolgens maakt ze zo snel mogelijk back-ups op een stel drives van SanDisk Professional. Met de computer meegerekend, resulteert dit in drie kopieën van haar opgenomen beeldmateriaal op de dag van opname.

"Mensen investeren in je om hun campagne of tijdschriftartikel op te nemen", zegt Dixon. "Ze besteden heel veel geld aan die opnamedag, dus sta ik er echt op dat er back-ups worden gemaakt omdat ik nooit meer gegevens wil kwijtraken. Ik vind de draagbaarheid, het zeer geringe gewicht en de duurzaamheid van de SSD-drives echt geweldig. Als je opnamen maakt op locatie, is het echt belangrijk om mobiel te zijn."

Zodra de opnamesessie is afgerond, brengt Dixon haar twee G-RAID Shuttle-drives tot inzet. De G-RAID’s fungeren niet alleen als extra back-ups, maar zijn, vanwege hun krachtigere prestaties, essentieel voor het bewerkingsproces van Dixon. Dit geldt dubbel nu zij begint met het toevoegen van videoproductie aan haar repertoire. (Dixon voltooide onlangs haar eerste grote videoproject, een reclamefilmpje voor de Amerikaanse hartstichting.) Daarom is Dixon enthousiast over het gebruik van op Thunderbolt gebaseerde drives van SanDisk Professional vanwege hun combinatie van hoge capaciteit en razendsnelle doorvoer. "Hoe meer ik me ga bezighouden met video, des te meer behoefte ik heb aan de Thunderbolt", zegt zij. "Die zijn zo ongelofelijk snel!"

Nadat de editing en productie van haar projecten zijn voltooid, rondt Dixon haar activiteiten af door ze te archiveren op een G-DRIVE met hoge capaciteit. Dit gaat mogelijk veranderen als video een belangrijkere rol in haar carrière gaat spelen en zij extra capaciteit nodig heeft. Voorlopig geeft Dixon er echter de voorkeur aan haar hardware zo compact en draagbaar mogelijk te houden.

De manier waarop Dixon gebruikmaakt van opslag weerspiegelt duidelijk haar professionele werkethiek (stijlvol, betrouwbaar, onopvallend) en persoonlijke filosofie. Op school nam zij een beslissing over haar carrièrepad en deed er alles aan om dit tot werkelijkheid te maken. Dixon heeft al meer dan vijf jaar geen serieuze relatie gehad, wat een beetje ironisch is voor een vrouw die zegt ernaar te streven "romantiek en oprechtheid en sensualiteit" tot uitdrukking te brengen in haar modefotografie. (Je zou kunnen zeggen dat Dixon in feite met haar werk is getrouwd.) Deze gedrevenheid vormt de basis van haar succes en is de reden waarom zij tegenwoordig op slechts één merk vertrouwt bij het opslaan van haar werk: SanDisk Professional 

 "Als je uiteindelijk genoeg heb geëxperimenteerd om erachter te komen wat werkt, blijf je dat doen", zegt zij. "Ik ontdekte dat modefotografie heel geschikt is voor mij. Het sprak echt mijn taal, dus blijft dat mijn focus. Ik heb ontdekt dat drives van SanDisk Professional echt werken in mijn werkproces. Ze zijn superbetrouwbaar en creëren dat positieve gevoel van gemoedsrust. Dus blijf ik daar ook bij."